فرم کلی یک برنامه در BASCOM-AVR (بخش ۱)

برای خلق یک برنامه به هر زبانی باید از یک استاندارد استفاده کنید این استاندارد به برنامه شما نظم می دهد و از پیچیدگی برنامه جلوگیری میکند، این استاندارد و فرم کلی در محیط کامپایلر Bascom-Avr به صورت زیر است:

1. میکروکنترلر خود را که از لحاظ امکانات و حافظه ، سازگار با پروژه است را انتخاب کنید.
2. فرکانس کار میکروکنترلر را انتخاب کنید.
3. امکانات میکروکنترلری که می خواهید در برنامه از آنها استفاده کنید را پیکربندی کنید.
4. متغیرهای مورد نیاز خود را نام گذاری کنید.
5. برنامه اصلی خود را بنویسید.

با این کار برنامه شما با نظم خاص نوشته شده و امکان رفع ایرادات احتمالی آن آسان خواهد بود.

برنامه ای که در حال نوشتن آن هستید ممکن است بسار پیچیده شود، برای جلوگیری از این کار راه حلی وجود دارد. در جلوی هر خط برنامه مقصود خود را بیان کنید برای این کار بعد از نوشتن خط دستور خود از علامت ( ‘ ) استفاده کنید یا اینکه از دستور REM استفاده کرده و توصیحات خود را در جلوی آن بنویسید. 

*دستورات اولیه

۱-معرفی میکرو                                                                                         

اولین مرحله برای نوشتن یک برنامه مشخص کردن نام میکروی مورد استفاده است.

Micro: نام تراشه مورد استفاده برای نوشتن نام میکروکنترلرهای AVR

۲-فرکانس کاری میکرو

Var: مقدار فرکانس بر حسب هرتز

مثال:

۳-استفاده از کتابخانه ها 

نرم افزار bascom بعضی از وسایل جانبی را تحت پوشش قرار داده مانند lcd های رنگی. برای این نوع قطعات کتابخانه هایی ساخته شده و برای کار با این وسایل باید نام کتابخانه را فراخوانی کنید.

libname: نام کتابخانه مورد نظر

نکته: علامت های [ ] به معنی این است که شما در صورت نیاز حالت داخل این علامت را می نویسید و در  برنامه از نوشتن خود این علامت ها خودداری کنید. 

مثال:

استفاده از lcdهای سری Sed

۴-استفاده از زبان اسمبلی در برنامه 

در صورت لزوم می توان از زبان اسمبلی در برنامه خود استفاده کنید. برای شروع از ASM$ و برای پایان قسمت اسمبلی از ENDASM$ استفاده کنید.

۵-تعیین آدرس شروع برنامه ریزی حافظه FLASH

دستوری اختیاری

ADDRESS: آدرس شروع برنامه ریزی که به صورت HEX نوشته می شود.

نکته: مقادیر HEX را با علامت H& و مقادیر باینری را با علامت B& شروع کنید.

مثال:

۶-استفاده از متغیر در برنامه 

برای برنامه نویسی نیاز به فضاهایی برای انجام عملیات ها و نگه داری مقادیر مختلف دارید که ساخت متغیر به شما این امکان را می دهد.

• VAR: نام متغیر
• XRAM: استفاده از فضای حافظه جانبی برای متغیر.
• SRAM: استفاده از فضای حافظه SRAM برای متغیر.
• ERAM: استفاده از فضای حافظه EEPROM برای متغیر.
• TYPE: نوع متغیر.( * )
• LOCATION: با این گزینه در صورت نبود فضا در آدرس مورد نظر، می توان متغیر را به صورت هوشمند در اولین فضای خالی حافظه جای داد.
• OVERLAY: فضایی برای متغیر در نظر نمیگیرد و فقط در زمان استفاده در آن داده می ماند. 

( * ): متغیر

برای هر متغیر محدودیت فضا وجود دارد که انواع متغیرها را در جدول زیر مشاهده می کنید:

نکته: متغیر STRING از نوع رشته و متنی است و برای نگه داری متن و رشته استفاده می شود.

۷-آرایه

نوعی متغیر وجود دارد که دارای یک نام، اما چندین زیرنام می باشد. به این نوع متغیر آرایه گفته می شود. برای مثال در صورتی که ما دستور را به صورت زیر می نویسیم:

ما با این دستور دارای ۵ متغیر با نام A هستیم و نام هر متغیر به صورت (۵)A و (۴)A و (۳)A و (۲)A و (۱)A است.

می توان به جای عدد قرار گرفته در پرانتز، از یک متغیر استفاده کرد که عدد مورد نظر ما را در خود دارد مانند (A(N که در متغیر N مقدار ۱ به صورت فرضی قرار گرفته باشد.

مثال: